Opnieuw biddend en zegenend

In 1874 kwam pater Karel terug naar Dublin en Mount Argus. De oversten hadden wellicht verwacht dat de ‘hype’ overgewaaid zou zijn, maar dat bleek niet het geval.

Opnieuw kwamen drommen mensen naar het klooster om gezegend te worden door pater Karel. Zo leefde hij voort, altijd biddend, biechthorend of zegenend en langzaam ouder wordend.

Begin van het einde

Op 12 april 1881, dinsdag in de goede week, kreeg pater Karel een ernstig ongeluk. Zijn koetsje, waarmee hij naar een zieke ging, kwam in botsing kwam met een andere koets. Hij brak daarbij zijn enkel en bleef de rest van zijn leven mank.

Pas bij zijn dood zou blijken dat de wond nooit helemaal genezen was. De pijn die hij had, zou hij in het teken stellen van het ‘mee-lijden’ met Christus.

Toch bleef hij vanuit zijn kloostercel bij iedere oproep de vele trappen aflopen om weer iemand te woord te staan. Om het wat te kanaliseren werden vaste tijden ingesteld, waardoor hijzelf ook aan zijn eigen innerlijke leven en wat rust toekwam.

Een kritische oude man

Pater Karel bleef daarbij altijd rustig en goedmoedig, ook toen zijn geestelijk leidsman vond dat hij enkele jaren voor zijn dood wat aan godsdienstwaanzin ging lijden en daarop overmatig werd gecorrigeerd, of toen een jonge novice vroeg: ‘En, nog wonderen gedaan vandaag?’

Tegelijkertijd was pater Karel erg kritisch. In zijn eigen ogen was hij zeker geen heilige. Regelmatig bad hij: ‘Zo veel bidden, zo veel Missen, en toch zo vol zonden’.

Of, in een brief aan zijn familie, in 1889: ‘Ik ben ook bevreesd weldra te sterven, hebt allen de goedheid te bidden voor mij, opdat den barmhartigen en genadigen God mij mogen verleenen eenen gelukzaligen dood en een genadig Oordeel’.