In 1741 werd de kloosterregel door Paus Benedictus XIV goedgekeurd. Er is echter een wezenlijke verandering aangebracht in de omschrijving van het doel van de congregatie. De oorspronkelijke tekst “herinnering van het lijden” (de ‘memoria passionis’) , waarin het lijden van Christus in nauwe verbondenheid gezien wordt met het lijden van mensen, is vervangen door “devotie tot het lijden”. Devotie gaat uit van een bepaald vroomheidsideaal, gebaseerd op de afstand tussen de mens en God.
De oorspronkelijke tekst “herinnering van het lijden” (de ‘memoria passionis’) , waarin het lijden van Christus in nauwe verbondenheid gezien wordt met het lijden van mensen, is vervangen door “devotie tot het lijden”. Devotie gaat uit van een bepaald vroomheidsideaal, gebaseerd op de afstand tussen de mens en God.
Aparte gelofte
Hoe sterk de solidariteit met de vergeten en gemarginaliseerde medemens van de Passionist is, blijkt uit de aparte gelofte die hij aflegt bij zijn professie.
Naast de drie gebruikelijke kloostergeloften van armoede, zuiverheid en gehoorzaamheid verplicht hij zich ertoe “de herinnering aan het lijden van Christus” (de ‘Memoria Passionis’) te bevorderen in woorden en daden en zo de betekenis en waarde ervan te verdiepen voor iedere mens en voor het leven van de wereld.
